Rozdział VI

                          ,, Los czasem rozdziela bliskich sobie ludzi,
                                      żeby uświadomić im,
                                       ile dla siebie znaczą ''
                                              - Paulo Coelho


 31.07.2015 Wisła, Polska ( Teraźniejszość )

  Stałam oparta o bramki i przyglądałam się chłopakom, jak prowadzili rozgrzewkę. Czasami ukradkowo spoglądałam na Livię, która zawzięcie gaworzyła z Klimkiem Juniorem. Nawet się nie zorientowałam, a koło mnie wyrósł brunet, wysokiego wzrostu. Uśmiechnął się nie śmiało w moją stronę. Odpowiedziałem mu tym samym. Staliśmy bez ruchu, wpatrując się w siebie nawzajem.
- No ile będziesz Maciek tak stał?- w oddali usłyszałam głos Klemensa, który powoli zbliżał się w naszą stronę.- Miałeś wziąć tylko piłkę.- popatrzyłam na wózek, a pod nim leżała żółto-niebieska piłka do siatkówki firmy Mikasa.- Ale jak tu już jesteś, to poznaj moją kuzynkę. Lena to jest Maciej, Maciej to jest Lena.- uścisnęliśmy sobie dłoń.- Niestety, ale muszę porwać już Kota, bo obowiązki wzywają.- zaśmiał się Klimek i poruszył znacząco brwiami, za co dostał ode mnie karcące spojrzenie. Zabrali piłkę i udali się w stronę większej grupki skoczków. Odwróciłam się w stronę skoczni, gdzie aktualnie skakali juniorzy. Jednak na niczym nie mogłam się skupić, a tym bardziej na komentatorze, który wypowiadał coraz to nowszego zawodnika. Mój umysł zaprzątał jego uśmiech. Był taki prawdziwy, nieudawany. Jak zwykle zrobiłam z siebie idiotkę, nie wypowiadając nawet jednego słowa. Spojrzałam na Olivię, która teraz siedziała grzecznie w wózku i z zaciekawieniem gryzła z każdej strony swoją zabawkę. Momentalnie na moje usta wkradł się szeroki uśmiech. Nie trwał od zbyt długo, ponieważ zaraz pojawiła się koło mnie Agnieszka i powiedziała:
- Lena on tu jest.

                                        ( Maciek )

5 minut wcześniej                                 
- Maciek teraz twoja kolej.- powiedział Klimek.
- Ale ja przed chwilą szedłem, teraz kolej Janka!- oburzyłem się, bo z całego grona tych panów, tylko ja nie potrafiłem grać w miarę dobrze w siatkówkę nogą.
- Może się w końcu nauczysz, tak mocno w nią nie uderzać.- bez żadnej już wymówki odszedłem w stronę, gdzie możliwie wykopałem piłkę. Stanąłem na moment i rozglądnąłem się w każdą stronę w celu zlokalizowania zguby. Nie musiałem szukać długo, bo po chwili się ukazała. Leżała pod wózkiem, koło którego stała młoda dziewczyna. Wyglądała na około 20 lat. - No to się Maciek wkopałeś.- pomyślałem. Podszedłem powoli i stanąłem, jak pień, gdy zobaczyłem jej piękne oczy i malinowe usta. Jak zwykle zabrakło mi słów. Wysiliłem się na lekki uśmiech, który zapewne bardziej wyglądem przypominał grymas. Na szczęście po chwili w naszą stronę szedł powolnym krokiem Klemens.
- No ile będziesz Maciek tak stał?! Miałeś wziąć tylko piłkę, ale jak już tu jesteś, to poznaj moją kuzynkę. Lena to jest Maciej, Maciej to jest Lena.- uścisnęliśmy sobie dłoń. A po moim ciele rozniósł się przyjemny dreszcz.- Niestety, ale muszę porwać już Kota, bo obowiązki wzywają.- zaśmiał się Klimek i zabrał piłkę spod wózka, poczochrał małą dziewczynkę w wózku i pociągnął mnie za ramie w stronę chłopaków. Klepnął mnie po plecach z całej siły i powiedział - Uważaj, ona ma uczucia.- czy to aż tak mocno było widać, że wpadła mi w oko? Zaśmiałem się pod nosem i wróciłem do gry.
- No to, kto teraz?



                                              ( Johann )
Siedziałem na ławce i w ciszy próbowałem uspokoić swoje myśli, które toczyły aktualnie ze sobą walkę. Jednak i tu nie zaznałem odrobiny spokoju, bo koło mnie zaczął rozbrzmiewać dźwięk telefonu. Dochodził od z torby Daniela. Podszedłem do niej i z lewej kieszonki wyciągnąłem iphona, jednak po chwili ucichł. Choć nie powinienem, przejechałem po ekranie w celu jego odblokowania, a moim oczom ukazało się zdjęcie małego dziecka. Zdziwił mnie ten widok, ponieważ nie przypominam sobie, aby Tande miał zostać w najbliższym czasie ojcem. Nagle drzwi do szatni się otworzyły, a w nich stanął Daniel cały zziajany. 
- Czy ktoś ci pozwolił go dotykać?- szybko znalazł się koło mnie i wyrwał z dłoni telefon.
- Nie, ale dzwonił i chciałem ci go przynieść. Kto to jest na tapecie?- zapytałem.
- Nie twój interes Forfang! Nie interesowałeś się tym wcześniej, więc teraz też nie powinno cie to obchodzić- odpowiedział ze złością. Wyszedł z budki i trzasnął drzwiami, a ja z wrażenia usiadłem na krzesło. Bo to nie mogła być prawda.


                                                        ( Lena )
- Ale jak on tu jest!- momentalnie moja twarz pobladła, a ręce zaczęły się trząść.
- Kuba mówił, że na liście startowej go wczoraj jeszcze nie było. Musiały być jakieś zmiany. Lena spokojnie, w Norwegii cię nie poznał, to tutaj też cię nie pozna.- uścisnęła moje dłonie.
- Boję się. Boję się, że to wszystko wróci.

Witam, witam i o zdrowie pytam :)
Dziękuję za tak liczne komentarze, pod ostatnim rozdziałem. Nawet nie wiecie, jak mi się serducho radowało, jak czytałam każdy, bez wyjątku.
Dziękuję za ponad 5,5 tyś. wyświetleń. To dopiero 6 rozdział, a już tak duża liczba osób odwiedziła tego bloga :)
Jeszcze raz dziękuję !
Jutro postaram się nadrobić zaległości na Waszych blogach.
P.S. Postanowiłam zrobić maraton na moich feriach ( wiem, że niektórzy będą chodzić do szkoły, jednak mi będzie lżej. Więc, już za tydzień nowy rozdział :) ) 
Do następnego !