Rozdział IV

Został sam, bo ogarnąć się nie zdążył
Dziś mija rok jak odeszła, czas się skończył
Jest szczęśliwa, życie znów nabrało barw
Uśmiech wrócił i pojawia się każdego dnia

 19.12.2015 Oslo, Norwegia 

                                                 ( Lena )
Wyszłam z samolotu i udałam się za innymi po odbiór bagaży. Nie musiałam długo dźwigać, bo po chwili koło mnie pojawił się tato, a zaraz za nim mama. Wziął ode mnie walizki, a mama zabrała Olivię. Po przewitaniu ruszyliśmy w stronę samochodu, którym udaliśmy się w stronę Troms. 
- Musisz coś wiedzieć.- zagadnęła mnie mama, kiedy wpatrywałam się w widoki za szybą. Były takie piękne. Nic się nie zmieniło. 
- Co takiego?- zapytałam po chwili milczenia.
- Niestety, ale Johann nie poleciał na jutrzejszy konkurs. Daniel do mnie dzwonił dzisiaj, aby cię powiadomić. Jest duże prawdopodobieństwo, że zechce przyjechać do rodziny. Więc proszę cię, uważaj.- na chwilę odwróciła głowę w moją stronę i posłała mi pokrzepiający uśmiech.
- Pewnie nawet mnie nie pozna, a po drugie nie zamierzam nigdzie wychodzić. Po jakże krótkiej konwersacji, nastała w cisza w samochodzie, która towarzyszyła nam do samego domu. Po cichutku, aby nie obudzić maleńkiej udałam się szybko do domu. Nie zdziwiłam się, gdy kilka domów później zobaczyłam samochód Johanna. To tylko mnie utwierdziło w tym, co mówiła mama. Wchodząc do domu, nadal było czuć tutaj to rodzinne ciepło. Przypomniało mi się, jak z Danielem biegaliśmy po salonie, kiedy zaczynał karierę skoczka narciarskiego. Gdy zabrałam mu jego gogle i jak najwyżej zawiesiłam je na choince. Mimo, że był starszy, to rozumem mi nie dorównywał. Dopiero, gdy mama mu wyjawiła, gdzie skryłam jego rzecz, przestał mnie bić poduszką i gonić.
- Pusto tu bez ciebie.- objęła mnie ramieniem mama.
- Nawet nie wiesz, jak mi brakuje tego miejsca.- położyłam fotelik na podłodze, a sama ściągnęłam kurtkę. Później wzięłam się za rozbieranie Liv, jednak gdy już chciałam złapać za zamek jej kurteczki, otworzyła lekko oczka i uśmiechnęła się do mnie. Wyciągnęłam ją, bo wiedziałam, że malutka już nie zaśnie. Zabrałam ją do swojego pokoju, gdzie usiadłam na łóżku.
- Wiesz Olivka? To był kiedyś mój pokój. W sumie nadal jest.- wstałam powoli z posłania i udałam się w stronę okna. Zawsze lubiłam siadać tutaj na parapecie i odcinać się od świata pełnego problemów. Kiedyś to było miejsce, o które tylko ja mogłam się oprzeć. To tu znajdowałam ostoję spokoju, oprócz bujanego fotela w kącie w pokoju. Odwróciłam się w tamto miejsce. Nadal tam stał. Z boku leżała szafeczka, a na niej przeróżne książki, a na szczycie ta jedyna, która zawładnęła mym sercem ,, Szeptem''.
- Nie chciałbyś odpocząć? Wzięłabym Olivię i ją nakarmiła, a ty byś położyła się na chwilkę?- usłyszałam głos rodzicielki stojącej w drzwiach. Popatrzyłam w jej stronę. To nie była ta sama kobieta. Mimo, że miała dopiero 48 lat, jej twarz mizerniała z każdym kolejnym odwiedzeniem ich. Pomimo, że tu i ówdzie przybyło jej kilka kilogramów, a oczy nie miały już tych samych iskierek, nadal tak samo ją kochałam. Nie wyobrażałam sobie, aby kiedyś mogło jej zabraknąć. Choć wiem, że w przyszłości to się stanie, lecz nie teraz. Była moją przyjaciółką, powierniczką sekretów, mogłabym jeszcze więcej wymieniać, ale przede wszystkim była moją jedyną, kochającą mamą.
- Nie, ale dziękuję, że pytasz. Chcę się Wami nacieszyć, bo nie wiem kiedy przylecę do was kolejny raz.- odparłam i przytuliłam się do niej.
- To może byście coś zjadły?
-Z miłą chęcią!- i w świetnych humorach udałyśmy się do kuchni, gdzie w spokoju razem z tatą zjadłyśmy kolację, a później obejrzeliśmy telewizor, jak za starych czasów. Wspólnie...

Cześć i czołem, kluski z rosołem XD No witam, witam i o zdrowie pytam.
Przepraszam, ale za dużo przebywałam z siostry chłopakiem.
Każdy pisał, że chyba dojdzie do spotkania Leny z Johannem, niestety musicie troszkę poczekać. Niedługo to spotkanie nadejdzie, ale jeszcze nie pora. 
Dziękuję za wszystkie ciepłe słowa, które piszecie. Strasznie mi pomagają. Mam dla was za to niespodziankę. Ale to w kolejnym rozdziale.
I jeszcze mam pytanko. Posiada ktoś adres Johanna Andre Forfanga, na który można wysłać prośbę o autograf ?
Pozdrawiam!