Rozdział II

To, że milczę, nie znaczy,                                                                         

 że nie mam nic do powiedzenia.                                                  

                        

                                                                                     Jonathan Carroll 


21.11.2014 Zakopane, Polska

- Lena jeszcze trochę. Dasz radę!- krzyczała na całą salę Agnieszka, która w każdy możliwy sposób próbowała mi pomóc, ulżyć. To dzisiaj moje maleństwo postanowiło zawitać na świat. 
- Pani Leno, ostatni raz tylko teraz z całej siły!- i w końcu do moich uszu dotarł ten dźwięk, który każda kobieta pragnie usłyszeć.- Ma pani piękną córeczkę.- uśmiechnęłam się na samą myśl, że zaraz utulę tą małą osóbkę do swojej piersi.
- Wykonałaś świetną robotę Lena.- ucałowała mnie w czoło Agnieszka.
Potem wszystko potoczyło się w zawrotnym tempie. Nawet się nie zorientowałam, kiedy już trzymałam moją małą, dzielną kruszynkę. Była taka bezbronna. Nie mogłam uwierzyć, że byłam zdolna pod napływem Johanna zabić tą dziecinę. Była taka niewinna. Kurczowo trzymała się mojego paluszka. Gładziłam jej lekką czuprynkę, a ta jedynie muskała swoimi ustami. Jej oczka przedzierały mnie na przelot. Wyciągnęła swoją drugą maleńką rączkę w moją stronę, a ja ją jedynie musnęłam. Uśmiechnęłam się na samo wspomnienie, jak Klemens o mało nie zemdlał w domu, kiedy oznajmiłam, że wody mi odeszły.
 Mój spokój przerwali rodzice z Danielem:
- Cześć siostra!- uśmiechnął się do mnie i pocałował w czoło.- No dawaj mi tu tego małego szkraba, musi dziecko poznać najprzystojniejszego mężczyznę i za razem najlepszego wujka w rodzinie.- odparł z dumą, pocierając dłońmi o siebie.
- Żebyś mi nie popadł w samozachwyt Daniel- zaśmiałam się i podałam mu Lunę.
- Jak się córeczko czujesz?- zapytała mam ściskając mnie.
- Bywało gorzej. W końcu czuję ulgę. 
- Myślałaś nad naszą propozycją?- zapytała, choć dobrze wiedziała, jaka jest już odpowiedź.
- Zostaję tu. W Polsce. Nie wrócę do Norwegii, a tym bardziej do Tromsø. Boję się, że mógłby mnie tam znaleźć. Nie chcę go już nigdy więcej widzieć na oczy.- powiedziałam przez zaciśnięte zęby.
- Lena on powinien znać prawdę.
- Mamo wiem, że chcesz żeby twoja wnuczka miał pełną rodzinę, ale Johann zadecydował już wcześniej. Chciał pozbyć się problemu.- zakończyłam zaciskając usta w wąską linię.-Tato, a ty co o tym myślisz?- dodałam po chwili.
- Jestem jak najbardziej po twojej stronie. Choć nie ukrywam, że byłbym spokojniejszy jakby ktoś przy was był.
- Ale jest Agnieszka, Klemens, ciocia, wujek.- próbowałam im wytłumaczyć, że tutaj naprawdę jestem bezpieczna.
- No dobrze, rób jak uważasz, a teraz pokaż mi tego małego szkraba.- od razu na jej usta wkradł się uśmiech.
- Niestety musisz chyba poczekać, bo Daniel właśnie jej uświadamia, jak należy podrywać chłopaków.- obie zaśmiałyśmy się, gdy popatrzyłyśmy na Daniela, który zawzięcie dyskutował z Olivią.


                                                           ( Johann )
21.11.2014 Klingenthal, Niemcy 

 Przez całą dzisiejszą przerwę chodziłem z kąta w kąt. Czułem się dziwnie. Próbowałem wszystko zgonić na Celinę, która przez ostatni okres dobitnie pokazywała mi, że coraz bardziej się od siebie oddalamy. To nie było to samo, co jeszcze kilka miesięcy temu. Nie miałem ochoty na kolejne wejście na górę i oddanie skoku. Każda najdrobniejsza rzecz doprowadzała mnie do furii. 
- Forfang co ty tu jeszcze robisz?- zdziwił się na mój widok Kenneth.- Zaraz masz skok!
- Mógłbyś mi powiedzieć, gdzie jest Daniel?- zapytałem zmieniając temat. To on miał dzisiaj skakać w drużynówce, a nie ja.
- Z tego co słyszałem to poleciał do Polski.Ale po co to nie wiem.- odparł zagryzając jabłko. Zabrałem gogle i narty i udałem się wyciągiem na górę. Nie minęła chwila, a już siedziałem na belce i przygotowywałem się do skoku. Machnięcie chorągiewką, odbicie od belki, odbicie z progu i już szybowałem, lecz jednak niewyobrażalna siła ściągnęła mnie od razu na bulę. I tak swój lot zakończyłem na 68,5 m. Tym skokiem zawaliłem drużynówkę. Wyobrażam już sobie ściekły wzrok trenera, lecz nie to mnie teraz ciekawi. Chcę zostać sam.

Witam i nadchodzę z nowym rozdziałem :)
Jestem mile zaskoczona waszymi komentarzami i rosnącymi wyświetleniami. Jesteście kochane :)
Nie chcę przedłużać, więc do zobaczenia za dwa tygodnie :)